ارزیابی حساسیت دارویی وریکونازول و ایتراکونازول نسبت به ۹۰ ایزوله محیطی و بالینی آسپرژیلوس فلاووس

سابقه و هدف: آسپرژیلوزیس تهاجمی بیماری شدید و کشنده ای می باشد که غالباً در افراد مبتلا به ضعف ایمنی اتفاق می افتد. آسپرژیلوس فلاووس به عنوان دومین عامل اصلی آسپرژیلوزیس تهاجمی بعد از آ. فومیگاتوس محسوب می شود. از آن جایی که اطلاعات محدودی در رابطه با حساسیت دارویی آسپرژیلوس فلاووس به تری آزول ها در ایران وجود دارد، هدف از مطالعه حاضر ارزیابی حساسیت ایزوله های آ.فلاووس به دست آمده از نمونه های بالینی و محیطی به داروهای ضد قارچی وریکونازول و ایتراکونازول بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 400 نمونه بالینیو محیطی از سه استان مازندران، تهران و مشهد جمع آوری شد. ایزوله های آسپرژیلوس فلاووس با بررسی مولکولی (pcr و سکوانسینگ) به صورت قطعی شناسایی شدند. در مرحله بعد حساسیت این ایزوله های به دست آمده به دو داروی ضد قارچی ایتراکونازول و وریکونازول با روش clsi (m38a2) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 90 ایزوله آ. فلاووس (30 مورد نمونه بالینی و 60 مورد نمونه محیطی) به دست آمد. همه ایزوله های مورد بررسی mic<1 را نشان دادند به جز دو مورد از نمونه های محیطی که mic آن ها µg/ml2 بود. mic90 ایزوله ها برای وریکونازول و ایتراکونازول به ترتیب µg/ml 5/0، µg/ml 5/0 و mic50 ایزوله ها برای این دو دارو به ترتیب µg/ml 25/0، µg/ml 25/0 به دست آمد. استنتاج: با مقایسه cutoff اپیدمیولوژیکی تعیین شده برای آسپرژیلوس فلاووس، نتایج مطالعه حاضر نشان از بروز مقاومت احتمالی در دو گونه جدا شده از محیط در برابر ایتراکونازول می باشد که می تواند هشداری برای بروز مقاومت جدی در ایزوله های گزارش شده از ایران باشد.